Aspekt psychicznego funkcjonowania dziecka
W przeciwieństwie do teorii Piageta teoria Wygotskiego zbudowana została na założeniu, że rozwoju jednostki nie można zrozumieć bez odniesienia go do środowiska społecznego, zarówno instytucjonalnego, jak i interpersonalnego, w którym żyje dziecko. Teoria Wygotskiego podkreśla ukierunkowanie indywidualnego myślenia poprzez instytucje społeczne i technologie rozwinięte w toku historii społeczeństwa (takie jak posyłanie dzieci do szkoły, czytanie i pisanie, systemy wiedzy matematycznej i strategie zapamiętywania). Owe różne społeczne osiągnięcia, dotyczące procesów przetwarzania informacji, stają się dla dzieci dostępne poprzez interakcję z osobami, które są od nich lepiej przygotowane. Zgodnie z „ogólnym, genetycznym prawem rozwoju kulturowego” Wygotskiego, „Każda funkcja w kulturowym rozwoju dziecka pojawia się dwukrotnie albo, innymi słowy, na dwu planach. Najpierw pojawia się ona na planie społecznym, a później na planie psychologicznym”. Wygotski nie twierdził, że każdy aspekt psychicznego funkcjonowania dziecka jest czysto społeczny. Rozróżniał procesy elementarne (lub naturalne), takie jak uwaga mimowolna czy rozpoznawanie, wspólne dla ludzi i zwierząt oraz wyższe funkcje psychiczne.
